Sophia Roffel kneedt de aarde tot iets wat altijd heeft bestaan.
 
Aan de beelden van Sophia Roffel is af te lezen dat zij van klei, zand en natuurlijke kleuren houdt. Daarmee zet zij tegelijkertijd haar hoofd en handen aan het werk. Zij ontwerpt niet, zij maakt beelden door stugge materialen in een vorm te kneden en te bewerken. Daar zit iets onvoorspelbaars in en dat wil ze graag zo houden. Ze laat haar handen hun gang gaan. De tastzin, het aanraken, wijst haar de weg. Dat is voor haar zo belangrijk dat ze het ‘de kern van mijn bestaan’ noemt.   
Laat ze zich dan puur door haar intuïtie leiden? Nee, dat is te simpel uitgedrukt. Daarvoor is haar fascinatie met de wereld om ons heen te groot. Zij kijkt met buitengewone belangstelling naar verweerde gesteenten, archeologische opgravingen en het leven onder zee. Naar oude vormen dus, die wij uitsluitend kennen nadat duizenden, zo niet miljoenen jaren van erosie en evolutie er hun sporen in hebben nagelaten. 
In deze beelden komen oud en nieuw samen. Elke vingerafdruk, elke kerf en elk kleuraccent is van nu. Maar na het stollen van wat tijdens het werken nog kneedbaar of vloeibaar was, blijft er een versteende werkelijkheid over. Een grillige wereld van holtes en uitstulpingen,  bouwsels en groeisels. Een wereld om in te dwalen, om je terug te voeren in de tijd, om je één te voelen met de kosmos. Een mythische wereld die toch gehoorzaamt aan de natuurwetten. In de schepping is een vormend beginsel aanwezig dat zich manifesteert in het kleinste en het grootste, in de kiezelsteen en de berg. Diezelfde kracht maakt zich meester van Sophia’s handen, op hetzelfde moment dat ze in aanraking komen met de materie.
 
Rob Smolders